Aile, Karşılıksız Sevginin Son Sığınağı
COMMUNITY
Family;The final refuge ofunconditional love
Aile, Karşılıksız Sevginin Son Sığınağı
Aile, Karşılıksız Sevginin Son Sığınağı
Gözümüzü açtığımız anda bizi ilk karşılayan kimdi? Dünyanın yabancılığında ürkek adımlar atarken, bizi ilk kim bağrına bastı?
Cevabı basit: Aile.
Aile… Sadece anne, baba, kardeş, dede, nine, amca, dayı, hala, teyze ve yeğenlerden oluşan bir soy ağacı mıdır? Belki kavramsal olarak öyledir. Toplumu oluşturan en küçük birimdir derler; doğru. Ama aile, kelimelerle anlatılacak bir tanımın çok daha ötesindedir.
Gerçek aile; sizi bir karşılık beklemeden seven, koşulsuz sahiplenen, iyiliği ve şefkati menfaat gözetmeden sunan insanların bir araya geldiği kutsal bir sığınaktır.
Baba evladına iyilik ederken bir gün ondan geri dönüş beklemez. Kardeş kardeşe destek olurken bir gün hesap sormayı aklına getirmez. Amca, teyze, hala, dayı; yeğenlerine iyilik ederken bir menfaat gözetmez. Evlatlar da büyüdüklerinde büyüklerine, annelerine, babalarına, ninelerine ve dedelerine aynı saf sevgiyle karşılık vermelidir.
Aile, karşılıksız sevgidir.
Aile, koruma içgüdüsüdür.
Aile, en saf duygularla kurulan görünmez bir bağdır.
Ama bugün dönüp etrafımıza baktığımızda; bu kutsal yapının her yerinden kan sızdığını görüyoruz. Adliye koridorlarında gezinirseniz, duruşma listelerine şöyle bir göz gezdirirseniz; miras kavgaları, aile içi şiddet, akla bile getirmek istemediğimiz utanç verici davalarla karşılaşırsınız.
İçimiz acır.
Çünkü eğer toplumun taşıyıcı hücresi olan aile çürümüşse, toplumun bütünü de kaçınılmaz olarak yara alır.
Peki, bu nasıl oldu?
Neden bu hale geldik?
Cevabı çok acı:
Ahlaki değerlerimiz erozyona uğradı.
Sevgi yerini çıkar ilişkilerine bıraktı.
Diyalog, yerini suskunluk ve öfkeye terk etti.
Televizyon ekranları, sosyal medya akımları; aile kavramını zehirleyen, bireyciliği ve bencilliği yücelten birer virüse dönüştü.
Ama tek suçlu onlar mı?
Hayır.
Asıl suçlu; evimizde, yüreğimizde kurmamız gereken sevgi köprülerini ihmal etmemiz.
Bugün her zamankinden daha çok şuna ihtiyacımız var:
• Televizyonu, telefonu, sosyal medyayı sessize almak.
• Yanımızdaki insanı gerçekten duymak.
• Elimizi uzatıp bir diğerine dokunmak.
• Anneye, babaya, kardeşe, büyüklere sahip çıkmak.
• Çocuklara güven ve sevgi aşılamak.
Birbirimize sahip çıkmazsak, kim sahip çıkacak?
Birbirimizi anlamazsak, kim anlayacak?
Gelin bugün evinizde küçük bir mucize yaratın:
Televizyonu kapatın, telefonları bir kenara bırakın.
Ailenizle oturun. Konuşun. Dertleşin. Gülün. Hatırlayın.
Küçük bir kelime, sıcak bir gülümseme bazen kırık köprüleri onarır.
Bir zamanlar saatlerce birlikte vakit geçirdiğiniz ama şimdi aynı odada bile sessizce oturduğunuz sevdiklerinizle yeniden bir sevgi dili kurun.
Çünkü diyalog, sevgiyi yeniden inşa eder.
Diyalog, kırgınlıkları tamir eder.
Diyalog, aileyi kurtarır.
Ve kurtarılan her aile, toplumun geleceğine dikilen bir fidan olur.
Unutmayın, karşılıksız sevgiyle yoğrulmuş bir aile, tüm yaralara merhem olur.
Bugün bir adım atın.
Sevgiyi yeniden hatırlayın.
Ailenize sarılın.
Çünkü sarılmadığınız her sevgi, bir gün elinizden kayıp gider.
Ve unutmayın: Sevgi beklemez. Sevgi verir. Çünkü aile, budur.
Citizen XEU “ Ayhan Özdemir”